terkubur hari-hari utuh
mula...
buntu?
Pada kerusi besi aku duduk sedikit geli
karat yang menumpang sekitar limbungan
umpama menjauhkan detik-detik petang
senja tiada lagi berteman
lantas kupilih sandaran tepi
teringat akan kuali keluli
telah jarang berbunyi
telefon kini asyik menyanyi
kanak-kanak tinggi
tidak lagi mampu memahami
betapa lagi tinggi dahan yang pernah kukecapi
kanak-kanak kini... tidak lagi mengenal senak duri
kanak-kanak mimpi,
telefon hadiah harijadi
ayunan nian kaku
sekaku waktu matamu penuh kutu.
No comments:
Post a Comment